× یه دل سیر مرخصی گرفتم و این تعطیلات رو رفتم خونه... یعنی 9 روز، میشه گفت در پوست خودم نمیگنجیدم. پنجشنبه صبح رفتم ترمینال و دیدم باید یک ساعتی بشینم تا ماشین حرکت کنه، نشستم، اونقدر ذوق داشتم که برام حتی مهم نبود اتوبوسش چجوریه؟ بغل دستیم کی میخواد باشه و هزار فکر دیگه که قبلا برام ممکن بود مهم باشه... رسیدم و میشه گفت از لحظه لحظه ی این سفر لذت بردم. البته استرسش هم کم نبود، مامان برای MRI، جواب آزمایشش آماده شد، همه ی اینا تو هر مرحله جون به لبم کرد.
×× تو محل کارم تحت فشارم، ان شاالله به زودی اینجا خبرهایی بنویسم، خبرهای خوش. فقط این رو میدونم زندگی سخته و وقتی سخت تر میشه که تو ارزش خودت رو ندونی...
××× جواب MRI مامان حاضر شده امروز، زنگ زدم به داداش که رفت و جوابش رو گرفته، ازش میپرسم چه خبر، میگه خوبه، همه چی اوکیه یه سری تغییرات هست که نرماله همین! حالا فرستاده برای دوست رادیولوژیستش تا اون هم نتیجه رو ببینه، نمیدونم باور کنم حرفش رو یا نه، بهش گفتم برای من بفرسته گفت تو فرصت مناسب میفرستم، باور کنم؟ باور کنم هیچ مشکل ترسناکی نیست؟ یا نه همچنان بترسم؟
